LA PAVADITA


Aan de overkant van de vloer zit een interessante man. De hele avond heb ik hem al stiekem zitten observeren. Hij is een verbluffend goeie danser, zo zie je ze zelden in de Ocho. Een man die stevig op zijn benen staat, die danst om zijn partner mooi uit te laten komen, rustig en intens. Con corazón.
Alle dames hebben hem allang in de peiling, dus hij krijgt geen moment rust. Ze staan opgewonden in de rij voor hem. Zogauw hij de een weer naar haar plaats heeft begeleid staat de volgende al weer met rode blosjes voor zijn neus.

Je kunt zien dat hij Latijns bloed heeft. Alleen Latino's hebben dat wonderlijke mengsel van geaardheid en lichtvoetigheid, machismo en tederheid, waar wij vrouwen maar niet genoeg van kunnen krijgen.

Ik droom weg en waan me weer in Buenos Aires…
De stank van de uitlaatgassen die in de smalle straten blijven hangen, het eeuwige geroezemoes van het verkeer, de tangomuziek de hele nacht door in de salons, het spel met de ogen en dan die wonderbaarlijke dans die je een ander mens doet worden.

Als ik weer terugkom kijk ik pal in zijn donkere ogen. Mijn hart staat stil en slaat dan op hol. Het is te laat om mijn blik af te wenden. Seconden lijken een eeuwigheid te duren.
Als in trance sta ik op en net als hij loop ik naar het midden van de dansvloer waar we elkaar ontmoeten. We blijven tegenover elkaar staan en kijken elkaar in de ogen. Mijn bloed raast door mijn aderen en suist in mijn oren; ik krijg een wee gevoel in mijn buik. Ik begin te trillen.

Hij legt losjes zijn arm om mijn rug en laat mij kiezen hoe nabij ik wil komen. Ik leg mijn linkerarm wat afstandelijk op zijn schouder, maar al mijn cellen willen dichterbij, dus ik vlij me tenslotte maar gewoon tegen hem aan. Onze bovenlichamen raken elkaar en ik voel zijn hart kloppen. Onze handen verstrengelen zich. Ik weet het: bij deze man kan ik mij veilig voelen. Hij weet wat hij doet en zal mij niet uit de bocht laten vliegen. Het trillen houdt op. Ik neem zijn geur waar, voel zijn huid en adem zijn adem.

Als de bandoneóns heftig inzetten versnelt mijn hartslag nog weer eens. Het is "La Pavadita" van Alfredo De Angelis. Mijn partner luistert aandachtig naar de muziek en verstevigt subtiel zijn omarming. Bijna onmerkbaar verplaatst hij zijn as op de maat van de muziek lichtjes van links naar rechts en ik volg de melodie van zijn lichaam. Zonder ook maar een voet te verzetten gaan we op in de magie van de muziek. De tijd staat stil. Met een noot van de piano is het intro ten einde.

Dan zetten de violen in… en we dansen.
De Argentijnse tango.